“El sumo bien es un ánimo que desprecia las cosas azarosas y
se complace sólo en la virtud”, o bien “una fuerza de ánimo invencible, experta
en todas las cosas, serena en la acción, llena de humanidad y de solicitud por
los demás”. Se puede también definir diciendo que el hombre feliz es
aquel para quien nada es bueno ni malo, sino un ánimo bueno o malo, que hace el
bien, se contenta con la virtud, no se deja elevar ni abatir por la fortuna, ni
conoce bien mayor que el que puede darse a sí mismo, y para quien el verdadero gozo
consiste en el desprecio de los placeres.
Summum bonum est, animus fortuita despiciens, virtute lætus; aut, invicta vis animi, perita rerum, placida in actu, cum humanitate multa, et conversantium cura. Libet et ita finire, ut beatum dicamus hominem eum, cui nullum bonum malumque sit, nisi bonus malusque animus; honesti cultor, virtute contentus quem nec extollant fortuita, nec frangant; qui nullum maius bonum eo, quod sibi ipse dare potest, noverit; cui vera voluptas erit voluptatum contemptio.
Séneca, De vita beata, IV.2
Summum bonum est, animus fortuita despiciens, virtute lætus; aut, invicta vis animi, perita rerum, placida in actu, cum humanitate multa, et conversantium cura. Libet et ita finire, ut beatum dicamus hominem eum, cui nullum bonum malumque sit, nisi bonus malusque animus; honesti cultor, virtute contentus quem nec extollant fortuita, nec frangant; qui nullum maius bonum eo, quod sibi ipse dare potest, noverit; cui vera voluptas erit voluptatum contemptio.
Séneca, De vita beata, IV.2
No hay comentarios:
Publicar un comentario